Mel C

Het was al lang duidelijk dat onze band toe was aan iets nieuws. Doorgewinterde muzikanten, dat zeker, maar ook met een soort algemene moeheid onder de leden. Een nieuwe impuls hadden we nodig, daar waren we het over eens. En we hadden bedacht dat dat het beste een vrouw kon zijn. Altijd leuk. Maar dan wel iemand die kon zingen. Een zangeres dus. We wilden een zangeres die de band weer een beetje levensvreugde, spanning in de goede zin van het woord en inspiratie kon geven. En dus zetten we een advertentie en wachtten af. Al snel kwamen er reacties. Er zijn overal wel meiden die dolgraag Anouk en Alanis Morrisette willen zingen. Er was er zelfs eentje bij die The Four Non Blondes als favoriet noemde, maar dat werd te gek. We besloten een stuk of vier, vijf dames een cd’tje op te sturen en ze langs te laten komen voor een auditie. Een belevenis op zich, want niet iedereen kan zo goed zingen als ie zegt en dat levert soms hilarische taferelen op. Ik kan me van jaren terug nog herinneren dat een damesdubbel een auditie kwam doen. De een had haar been in het gips en de ander was ook niet helemaal helder, maar dat weerhield hen er niet van om de oefenruimte, zo klein als ie was, alvast uit te wonen alsof het tijdens elk optreden polonaise zou worden. En iemand die haar mond opendeed, zonder dat we wat hoorden. Microfoon en snoer getest, maar daar was niets mis mee. Met haar volume des te meer. De eerste dame van onze auditie had afgebeld. Haar cd-speler was kapot en of ik die niet even kon komen maken. Gezien haar leeftijd leek me dat geen goed plan. Daarna bleef er een kleine handvol over. Ze kwamen langs, keurig een voor een en op tijd en deden bar hun best. Sommigen deden zelfs een poging tot een dansje of een grap, of een combinatie daarvan. Hoe aardig de dames ook waren, echt inspirerend was het allemaal niet echt. Toen kwam als laatste een klein meisje met roze haar binnen. Ze had een vriendinnetje meegenomen, dat vonden we vast niet erg. Ik zuchtte alvast. Ze was klein, geen type Claudia Schiffer, maar had op zich wel iets, behalve roze haar natuurlijk. Een soort van stijl die geen stijl is. Iets wat Edwin Jansen, jurylid bij Idols, tegenwoordig de X-factor noemt. Ook deze rozeharige deerne zong Anouk, en Alanis Morrisette. En K’s Choice. Ze kon zingen, dat was duidelijk, maar had ook het soort nonchalance waar ik wel van hou. Alleen, haar haar was roze. Toch leek het ons wel wat en we spraken af dat ik het repertoire op cd bij haar in de brievenbus zou gooien. Daarna zouden we elkaar spreken over hoe en wat. Ik maakte de cd, postte hem en belde haar daarna op. Ze zag het eigenlijk toch niet zo zitten, zei ze. Met een repertoire waarin een duet van Bryan Adams en Mel C voorkwam. Dat zag ze zichzelf niet zo snel doen. Ondanks de belofte van zoeken naar andere mogelijkheden verwaterde het contact en wij gingen verder met een zangeres die ook heel goed was, Anouk kon zingen en normaal haar had. Twee jaar later zag ik rozehaartje terug. Ze had nu een blauwe pluk en zong zichzelf schijnbaar moeiteloos door de voorrondes van Idols. Inderdaad, ze heette Marlies en ik heb haar mogen ontvangen voor een auditie. Maar dat was toen en dit is nu. Zij staat in de finale van Nederlands meest prestigieuze talentenjacht en ik ben het station Anouk dan wel gepasseerd, maar rommel nog steeds maar aan in cafeetjes en zaaltjes in de provincie. Ik misgun haar niets, integendeel, maar toch had ik graag, al was het maar een keer, dat duet gezongen. Met zij als Mel C en ik als Bryan. Wat zou het goed geklonken hebben.