Het blijft mannenwerk

Spelen in een band is net als sport. Voetbal om precies te zijn. En zoals we allen weten: voetbal is mannenwerk. Net als de vuilniszakken buiten zetten op maandagochtend en de auto wassen. Mannen kijken naar voetbal om te genieten van de systemen en de techniek van de spelers. Vrouwen kijken naar voetbal om te genieten van het lekkere kontje van Marc Overmars en de mysterieuze ogen van Dani. Met andere woorden: een band is net een voetbalteam. Mannen komen voor de techniek, vrouwen voor de lekkere billen. Het is niet anders en eerlijk gezegd heb ik er weinig moeite mee. Ik ben niet seksistisch, maar vrouwen in een band is in de regel een hopeloze zaak. ‘Vrouw in de band, trammelant in de tent’ is een veelgehoord spreekwoord onder muzikanten. Ze worden ongesteld, als ze niet ongesteld worden zijn ze zwanger en ze zijn hoe dan ook geregeld chagrijnig. Met een vrouw in de band kun je het niet behoorlijk over seks hebben. Laat staan over auto’s of andere vrouwen. Het ergste is nog dat andere bandleden meestal verliefd worden op de vrouw in de band. Bijna altijd is dat de drummer. De vrouw in de band is namelijk in 99 procent van de gevallen zangeres en als drummer heb je dan natuurlijk een avondvullend optreden lang een prachtig uitzicht op het achterdeel van de dame in kwestie. Daar zit ‘m ook precies de kneep. Want waarom spelen vrouwen in een band? Om het repertoire uit te kunnen breiden. Zeggen de mannen in de band. Om meer mannelijk publiek te trekken. Zeggen de mannen in de band. Maar laten we eerlijk zijn: die zitten helemaal niet te wachten op meer mannelijk publiek. Mannelijk publiek zit namelijk alleen maar te zeuren over de gebrekkige techniek van de muzikanten. Een vrouw in de band is niets anders dan een afleidingsmanoeuvre. Een ander bekend spreekwoord is ‘Hoe korter het rokje, het beter het optreden’. Het is echt niet anders. En clichés zijn meestal waar. Ik heb een paar keer met een vrouw in de band gespeeld. Lieve meiden hoor, daar niet van. Maar zij stelen de show, pappen met iedereen aan, verbruiken de meeste consumptiebonnen en laten het sjouwen van de zware spullen aan de mannen over, die ze liefkozend ‘mijn jongens’ noemen. Als er al een kleedkamer is (want waar heb je als artiest tegenwoordig nog een kleedkamer?), nemen zij die in beslag. Ze zingen Anouk, Skunk Anansie (als het meezit) en Melissa Etheridge. En dat doen ze dan ook allemaal. Het lijkt wel op een stille revolutie. Mannen in een band zouden zich wat steviger op de voorgrond moeten zetten. Zorgen dat ze geen zangeres nodig hebben. Laten de vrouwen zelf maar een band op gaan zetten. Dan wordt het voor mannen als publiek natuurlijk wel interessant. Kunnen ze daar op kankeren. Een band met alleen maar vrouwen zet toch ook niet ineens een man als trekpleister op het podium? Nog niet gezien in ieder geval. Misschien dat het een leuk idee is voor de dames. Toevallig kan ik zelf wel een beetje zingen. Vooral voor een band met een drumster die een aantrekkelijk voordeel heeft ben ik wel te porren. Want het blijft natuurlijk mannenwerk.