Het gelukkigste volk van Europa

Nederlanders schijnt het gelukkigste volk van Europa te zijn. Fijn dat dit nieuws door de grauwe mist van de afgelopen dagen tot ons kwam. Alsof we met z'n allen een boost nodig hadden, op weg naar de donkere kerstdagen en het jaarlijkse gekrakeel rondom Sinterklaas en zijn knechten, van welk kleur dan ook. Maar is geluk te meten? En doen we ons daarbij misschien beter voor dan we werkelijk zijn? Hoeveel keer per week heeft u seks? Het antwoord is altijd positiever dan de werkelijkheid. Omdat de waarheid soms een beetje pijn kan doen. En dan maken we onze eigen waarheid, want dat moet ook kunnen.

Geluk is een hangmat waarin je lui ligt in een wezenloze stilte. Volgens Frank Boeijen uit een lied dat ironisch genoeg 'Het Antwoord' heet. Wentelt Nederland zich heerlijk lui in een hangmat in een wezenloze stilte? Nu beweer ik niet dat Frank Boeijen de absolute wijsheid in pacht heeft, maar het is een mooie definitie om over na te denken. Bij alleen al dat nadenken ben ik niet ongelukkiger geworden, zoveel is zeker. De mate van geluk schijnt af te hangen van zaken als gezondheid, geestelijke gesteldheid, dat soort dingen. Geld? Misschien. Mijn moeder -een ster in het afpoeieren van deurwaarders en andere mensen die aan de deur geld kwamen halen- zei altijd dat geld niet gelukkig maakt, maar dat het wel handig is om te hebben.

 Zijn we gelukkig? Als ik de social media een beetje volg, dan zijn we niet echt gelukkig. Volgens mij zijn we vooral bang. Xenofobisch. We zijn zo druk bezig met het vasthouden van ons eigen geluk, dat we vergeten ons geluk met anderen te delen. We zijn bang voor mensen op zoek naar een beter bestaan. Bang voor mensen met een andere mening en voor mensen die iets anders geloven. Bang dat onze roemruchte waarden en normen en volkscultuur barsten gaan vertonen. Bang om te leven en bang om dood te gaan. Bang dat een Syrische vluchteling onze kinderen verkracht. De verzekeringsmaatschappijen spinnen er garen bij. En zij niet alleen.

Misschien zijn we nog wel het bangst om echt gelukkig te zijn. Om ons hart open te stellen en daadwerkelijk onze liefde te delen. In plaats daarvan roepen we liever moord en brand en schande op Facebook. Als het gemiddelde bericht of reactie op Facebook een toonbeeld is van onze volkscultuur en waarden en normen, dan maak ik me wel zorgen om die trotse eerste plaats waar het nieuws zo blij mee strooide. Het gelukkigste volk van Europa. Als hier het gelukkigste volk van dit werelddeel woont, waarom worden Afghaanse kinderen in mijn boerendorp dan uitgescholden voor kutmoslim? Waarom durft een taxichauffeur niet in de Ajaxstraat in zijn eigen Rotterdam een passagier op te halen? Waarom is het zo belangrijk dat elk jaar een zogenaamd kindvriendelijke leugen onder het mom van volkscultuur wordt opgevoerd? Het gelukkigste volk van Europa bestaat uit mensen die vreemdelingen zijn voor elkaar. Die in al hun individualiteit misschien best aardige mensen zijn. Maar ook mensen die moeilijk over de dijk kunnen kijken. Die moeite hebben om te vergeven. Om toe te geven dat het achteraf misschien helemaal geen slecht idee was. Mensen die het liefst in een wezenloos stille, maar vooral stilstaande wereld wonen.