Gorilla in de mist

Zanger Duwes de Wolff van The Stagger III verwelkomde mij hoogstpersoonlijk met een hand en de al dan niet gemeende zin: “Leuk dat je er bent.” In een eerdere ontmoeting had hij mij beloofd een recensie-exemplaar van de dvd van de film ‘The Rise And Fall Of Duwes de Wolff’ te sturen, maar omdat die belofte vooralsnog niet was vervuld en de film toch in het Hoornse Filmhuis draaide, besloot ik dan maar zelf te gaan kijken naar het vermeende spektakel. In de foyer ontmoette ik veel bekenden in een kleurig gezelschap: dat wil zeggen gezichten die ik mij uit een vorige generatie kon herinneren en die meestal net als het mijne aan gewicht hadden gewonnen. De beroemde gitarist die als cameo in de film meespeelde. En natuurlijk mijn gezelschap dat geheel toevallig uit vier dames en een verder onzichtbaar heerschap bestond. Voorwaar een bonte stoet. In de zaal bleek dat het grootste deel van het publiek de film al minstens een keer had gezien. Opmerkingen als ‘nu komt…’ waren niet van de lucht. Tussendoor verlieten mensen de zaal om -paradoxaal genoeg- gezien te worden, het toilet te bezoeken en met een verse pijp de bioscoopzaal weer te betreden. Ik bleef zitten, liet af en toe een bulderende lach horen als iedereen stil was en onderhield me met mijn chaperonnes. Intussen dwaalden mijn gedachten af naar een van mijn eerste bioscoopbezoeken. Het moet ergens in het midden van de jaren tachtig zijn geweest toen ik met een kersverse vriendin naar de bioscoop ging. Nu had Hoorn destijds al geen bloeiende filmscene, maar toch waren er al gauw drie zalen meer dan tegenwoordig. De Victoria aan het Grote Noord was ons doel. Hoewel de keuze voor de film achteraf gezien eenvoudig was, stonden we samen voor de vitrine behoorlijk te twijfelen. In zaal 1 draaide Top Gun met Tom Cruise en Kelly McGillis. Zaal 2 vertoonde een film met een titel die ik vergeten ben, maar ging over een stel blanken dat in donker Afrika op zoek gaat naar kannibalen en verdomd als het niet waar is, zelf het slachtoffer wordt. We kozen voor de film in zaal 2. Mijn hand van films kiezen is toch al nooit een gelukkige geweest. Al gauw zocht vriendin in het donker naar mijn hand. Om in te knijpen, dacht ik, maar langzaam leidde ze mijn hand naar haar kruis. Ik schrok. Zo had ik nog nooit een film bekeken. De blanken kapten met grote machetes door het oerwoud en stonden ineens oog in oog met gorilla. Mijn vriendinnetje begon langzaam te kreunen terwijl ze met mijn vingers als buffer met haar hand over haar broekje aaide. Terwijl de gorilla luid trommelend op zijn borst liet zien wie de sterkste van het gezelschap was, kwam ze gesmoord klaar. In de pauze haalde ik twee flesjes cola en paprika chips. Ze glimlachte. “Jij straks”, zei ze. Duwes kwam na afloop hoogstpersoonlijk vragen wat ik ervan had gevonden, van de film. “Ik heb me prima vermaakt”, zei ik naar waarheid. “Vooral het deel na de pauze vond ik goed.” “Er was geen pauze”, zei Duwes. “Maar even goed bedankt voor het compliment.”