Zwaagdijk

Mijn vriendin vond dat ik wat aan het aankomen was. “Het is maar hoe je er tegen aan kijkt”, zei ik terwijl ik mijn blik naar beneden richtte. Desalniettemin besloot ik haar raad niet in de wind te slaan. Zelf woon ik in het pitorreske Wervershoof en houd kantoor in Zwaag. Een mooie afstand om op de fiets te overbruggen, ware het niet dat ik dan over een van de langste en saaiste wegen van West-Friesland moet fietsen. Zwaagdijk. Ik zou natuurlijk via de Streek (nog langer) of het mooiere Hauwert kunnen gaan, maar de kortste verbinding tussen twee punten is nog altijd een rechte lijn. Zwaagdijk dus.
Een belangrijk en niet op te lossen probleem van Zwaagdijk is dat het lintdorp zo is gebouwd dat je in de meest gevallen tegenwind hebt. Van Wervershoof naar Zwaagdijk fiets ik in zuidwestelijke richting en ’s morgens wil uit die kant nog wel eens behoorlijk wat wind komen. Inmiddels ken ik de weg op m’n duimpje. De krokettenautomaat gevuld met aardbeien, het op bepaalde plekken bekladde standbeeld van een handballend meisje, de gespleten treurwilg die er niet meer is, de verkeersremmende maatregelen die geen verkeer remmen, het lege vangnet voor vuilnis van langsfietsende scholieren en mensen zoals ik. De Rijweg komt als een bevrijding van het altijd maar rechtuit fietsen en op zonnige dagen krijg ik dan letterlijk en figuurlijk de zon in mijn gezicht.
Ik zal de Zwaagdijkers er mee in hun kruis trappen, maar de weg is niet mijn favoriete fietsroute. De saaiheid van Zwaagdijk is voor mezelf reden genoeg om vooral niet met de fiets te gaan. Bovendien is de afstand tussen Wervershoof en Zwaag ook prima met een comfortabele auto te overbruggen. Daarbij kies ik niet voor de spitsgevoelige Westfrisiaweg met alle stoplichten, maar ga fijn, inderdaad, over de Zwaagdijk. Mooie lange rechte weg, een paar interessante niet-remmende verkeersremmers en de kortste verbinding tussen werk en huis. Het is maar hoe je er tegenaan kijkt.