Elvis

Er zijn mensen die aan mij vragen welk repertoire The Very 80’s spelen. Nadat ik aanvankelijk reageerde met een ‘punk uit de jaren dertig’ leg ik tegenwoordig geduldig uit dat we de grootste hits en andere ellende uit de jaren tachtig spelen. Vandaar de naam. Het gebeurt dat het kwartje dan nog niet valt, maar ik blijf er rustig onder. Ik ben me gaan realiseren dat de muziek die we spelen zo’n twintig tot dertig jaar oud is en dat kost nu eenmaal tijd.
Daarentegen staan The Very 80’s soms wel voor een publiek dat gemiddeld genomen nog niet eens geboren was toen de eerste hits van de jaren tachtig al door mijn transistorradiootje knalden. Goed, grote bekende hits overleven alle trends, maar ik kan het iemand van achttien niet kwalijk nemen dat de naam Cock Robin nu niet direct een a-ha gevoel oplevert. Vorige week nog was ik in een kroeg waar ik werd aangeschoten door een jonge deerne die biologisch gezien mijn dochter had kunnen zijn. Toen ik haar in de ogen keek, wist ik echter zeker dat ze dat niet was. “Mag ik u iets vragen?”, vroeg ze. Alleen al dat –u- zorgde ervoor dat ze mij kennelijk oud en ik haar in ieder geval erg jong inschatte. Ik streek over mijn goedmoedige hart en stemde toe in haar vraag. “Speelt u alleen muziek uit de jaren tachtig?” Ze had het begrepen. Aan haar intelligentie en opmerkingsgave lag het niet.
Ik bevestigde haar vermoeden en voelde medelijden. Zij kon het immers niet helpen dat de jaren tachtig al waren afgelopen voordat ze er bewust of onbewust kennis van had genomen. Dit was ongetwijfeld iemand die meer waarde hechtte aan het repertoire van Anouk, Lange Frans en/of Thomas Berge. Die hoek. Die de muziek uit de jaren tachtig hooguit herkende van opnieuw gebruikte cq gejatte licks en samples. Ze keek sip en ging voor ruggespraak naar haar vriendinnen, anderhalve meter verderop. Er volgde een heftige discussie. Een minuut later kwam ze terug. Of ze nog iets mochten vragen. Ook dat mocht.
“Weet u toevallig wanneer Elvis is overleden?”, vroeg ze. Ha! Trivia! Kennis waar je niets aan hebt, maar toch ergens ligt opgeslagen in je grijze massa. “16 augustus 1977”, zei ik met een glimlach. “Dus voor de jaren tachtig?”, vervolgde ze. Opnieuw bevestiging met een wonderbaarlijke conclusie: “Dus u speelt vanavond niet iets van Elvis Presley?” Fijn dat meiden van twintig goed kunnen rekenen plus niet uitsluitend geïnteresseerd blijken in Baas B en consorten. De teleurstelling was er niet minder om.