Soms schrik je als je oude beelden van jezelf ziet. Het overkwam mij deze week toen ik in het grote videoarchief van ‘Hoorn en de Regio’ zat te grasduinen. HedR verzorgde in het midden van de jaren tachtig videoreportages die door de tv-piraten van toen werden uitgezonden. Een unicum. Kom daar nu nog eens om. De beelden zijn 25 jaar later een archief om van te houden. Dat wil zeggen, totdat ik ineens mezelf tegenkwam.
Het was een opname van bevrijdingsdag 1985. Nietsvermoedend en glimlachend keek ik naar de beelden en plotseling schrok ik. Daar was een drummer die ik kende en warempel daar was ik zelf ook. Net uit de pukkels, tien kilo lichter en verder geen reet veranderd. Ik heb dan ook het gevoel dat de afgelopen decennia niet echt hebben plaatsgehad of minstens zijn omgevlogen. Aanvankelijk was ik helemaal vergeten dat ik daar die dag, in alle vroegte op een steenkoud Kerkplein, met mijn bandje een optreden deed. Ik was niet de enige: de bezoekersaantallen kwamen getuige de beelden niet boven twee handen vol, met moeite één hand. Grappig dat het geheugen dan werkt als een oude la waarin je ineens weer allerlei vergeten dingen op kunt doeken. De bevrijdingsdag kwam weer bovendrijven alsof het gisteren was.
We moesten vroeg spelen. Vandaar dat er niemand was natuurlijk. Wie gaat er om 9.00 uur ’s morgens in de kou naar een toespraakje van een wethouder kijken, gevolgd door een optreden van een Hoorns rockbandje? Ik zou het niet doen, maar ja, die vlieger ging niet op. We speelden, denk ik, een half uurtje of drie kwartier en daarna was het dus klaar. Het zal na afloop niet veel drukker zijn geweest. Met maat Eddy daarna naar de supermarkt op het Grote Noord, want we hadden niet ontbeten en dus honger. Ik kocht een grote zak Chipito’s met kaassmaak inclusief een knaloranje vette kleurstof die in plakken aan m’n vingers bleef hangen. Eddy ging voor de pindasmaak. Het was een smakelijk ontbijt, maar wel een waar ik een enorme dorst van kreeg. En dus gingen we om half elf maar eens goed voor de pils. Moest goed gaan: we hadden toch goed ontbeten?
Ik moet bekennen dat met het zien van de beelden ook het kotsmisselijke gevoel van anderhalf uur later weer boven kwam. Eddy leek nergens last van te hebben, maar ik had intussen de kleur van zijn Chipito’s met pindasmaak aangenomen en voelde dat de combinatie tussen ontbijt en dorstlesser geen gelukkige was geweest. De bevrijdingsdag van 1985 eindigde derhalve op tijd, achter de Grote Kerk in een vergeten nis waar de samenloop van omstandigheden zich een weg naar buiten zocht. De enige glimlach kwam nog boven toen ik me, 25 jaar later, realiseerde dat ik de kerk op die heugelijke dag in ieder geval nog in het oranje heb gezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten