Gezien?

Heeft u mij gezien?
Ik was uitgenodigd om een opname bij te wonen van het televisieprogramma Top 2000 A Gogo –ik schaam mij tegenwoordig nergens meer voor-, met Matthijs van Nieuwkerk, de alomtegenwoordige presentator. De uitnodiging ging uit van de Nederlandse Beatlesfanclub –ter illustratie van het vorige statement over schaamte- en samen met een tiental andere fans uit heel Nederland togen wij naar het MediaPark in Hilversum. The Beatles is een redelijk bekend bandje uit de jaren zestig en dat was de Beatlesfans, die ik tot dan slechts via de virtuele wereld kende, aan te zien. Ik voelde me ineens erg oud.
Na een kleine wachtbeurt in de foyer stond het café, dat in een studio was ingebouwd, voor ons open. Drank was in ieder geval ruim voorradig: om de sfeer van een gezellig café te creëren werd ons voortdurend een blad met alcoholische versnaperingen voorgehouden. Gratis en voor niks. Dat werd tanken en als rechtgeaard West-Fries kon ik mij niet onbetuigd laten. Het was druk in het café en ofschoon ik mij had voorgenomen me netjes te kleden en te gedragen, was het jasje al snel uit en stroopte ik mijn mouwen op. Het kon nog wel eens een heet middagje worden.
We vonden een zitplaats op het podium en met mijn vriendin aan de ene kant vond ik aan de andere kant de vrouw van een andere Beatlesfan op leeftijd. De dame had haar nette bloesje met broche aangedaan en was overduidelijk ’s morgens nog naar de kapper geweest. Je komt immers niet elke dag op televisie. Matthijs kwam quasi nonchalant het café inlopen en de vrouw naast mij werd bijkans al direct opgewonden. “Daar is ie!”, riep ze in haar vuist en ze stootte me aan. Ik deed net alsof ik Matthijs elke dag ontmoette en haalde mijn schouders op. Het cafébezoek werd welkom geheten en werd vooral gemaand nog iets te drinken om de feestvreugde verder te verhogen. Dat liet ik mij geen twee keer zeggen.
Matthijs deed aan de bar een quizje met Belinda Meuldijk en Daniel Lohues. De Skik-zanger is altijd goed voor een grap en tijdens het lachen schudde mijn glas bier dusdanig dat een paar spetters op de dure rok van de goedgekapte dame naast mij vielen. Ze zuchtte en sprak me bestraffend toe. Ik leek wel een kleine schooljongen en het moet gezegd, ik had sterk de neiging om me meer en meer zo te gaan gedragen. Na de quiz volgden enkele beeldfragmenten op het scherm achter ons. De dame zong luid mee met lang vergeten nummers als Please Release Me van Engelbert Humperdinck (wie kent hem nog?). Ik vroeg haar of ze op dat nummer voor het eerst had geneukt. Ze gaf geen antwoord.
Daarna kwam Matthijs vlak voor onze neus zitten om een interview te doen met de grijzende Nits-zanger Henk Hofstede. Die stak een pleidooi af voor The Who en in mijn gedeelde enthousiasme verdween opnieuw enige drank op de dure rok van Please Release Me naast me. “Wat ben je aan het morsen!”, beet ze me toe. Niet door ons, maar de opname met Henk voor onze neuzen moest over. Matthijs draaide zich even naar ons om en keek me glimlachend aan. Ik proostte naar hem en hij, bij gebrek aan een glas, stak zijn duim op. Dat ervoer ik als een aanmoediging en persoonlijke goedkeuring.
Na het interview met Henk verliet een oudere, voormalig goedgekapte dame huilend het café. Op het podium zaten we ineens een stuk ruimer.