Mel C

Het was al lang duidelijk dat onze band toe was aan iets nieuws. Doorgewinterde muzikanten, dat zeker, maar ook met een soort algemene moeheid onder de leden. Een nieuwe impuls hadden we nodig, daar waren we het over eens. En we hadden bedacht dat dat het beste een vrouw kon zijn. Altijd leuk. Maar dan wel iemand die kon zingen. Een zangeres dus. We wilden een zangeres die de band weer een beetje levensvreugde, spanning in de goede zin van het woord en inspiratie kon geven. En dus zetten we een advertentie en wachtten af. Al snel kwamen er reacties. Er zijn overal wel meiden die dolgraag Anouk en Alanis Morrisette willen zingen. Er was er zelfs eentje bij die The Four Non Blondes als favoriet noemde, maar dat werd te gek. We besloten een stuk of vier, vijf dames een cd’tje op te sturen en ze langs te laten komen voor een auditie. Een belevenis op zich, want niet iedereen kan zo goed zingen als ie zegt en dat levert soms hilarische taferelen op. Ik kan me van jaren terug nog herinneren dat een damesdubbel een auditie kwam doen. De een had haar been in het gips en de ander was ook niet helemaal helder, maar dat weerhield hen er niet van om de oefenruimte, zo klein als ie was, alvast uit te wonen alsof het tijdens elk optreden polonaise zou worden. En iemand die haar mond opendeed, zonder dat we wat hoorden. Microfoon en snoer getest, maar daar was niets mis mee. Met haar volume des te meer. De eerste dame van onze auditie had afgebeld. Haar cd-speler was kapot en of ik die niet even kon komen maken. Gezien haar leeftijd leek me dat geen goed plan. Daarna bleef er een kleine handvol over. Ze kwamen langs, keurig een voor een en op tijd en deden bar hun best. Sommigen deden zelfs een poging tot een dansje of een grap, of een combinatie daarvan. Hoe aardig de dames ook waren, echt inspirerend was het allemaal niet echt. Toen kwam als laatste een klein meisje met roze haar binnen. Ze had een vriendinnetje meegenomen, dat vonden we vast niet erg. Ik zuchtte alvast. Ze was klein, geen type Claudia Schiffer, maar had op zich wel iets, behalve roze haar natuurlijk. Een soort van stijl die geen stijl is. Iets wat Edwin Jansen, jurylid bij Idols, tegenwoordig de X-factor noemt. Ook deze rozeharige deerne zong Anouk, en Alanis Morrisette. En K’s Choice. Ze kon zingen, dat was duidelijk, maar had ook het soort nonchalance waar ik wel van hou. Alleen, haar haar was roze. Toch leek het ons wel wat en we spraken af dat ik het repertoire op cd bij haar in de brievenbus zou gooien. Daarna zouden we elkaar spreken over hoe en wat. Ik maakte de cd, postte hem en belde haar daarna op. Ze zag het eigenlijk toch niet zo zitten, zei ze. Met een repertoire waarin een duet van Bryan Adams en Mel C voorkwam. Dat zag ze zichzelf niet zo snel doen. Ondanks de belofte van zoeken naar andere mogelijkheden verwaterde het contact en wij gingen verder met een zangeres die ook heel goed was, Anouk kon zingen en normaal haar had. Twee jaar later zag ik rozehaartje terug. Ze had nu een blauwe pluk en zong zichzelf schijnbaar moeiteloos door de voorrondes van Idols. Inderdaad, ze heette Marlies en ik heb haar mogen ontvangen voor een auditie. Maar dat was toen en dit is nu. Zij staat in de finale van Nederlands meest prestigieuze talentenjacht en ik ben het station Anouk dan wel gepasseerd, maar rommel nog steeds maar aan in cafeetjes en zaaltjes in de provincie. Ik misgun haar niets, integendeel, maar toch had ik graag, al was het maar een keer, dat duet gezongen. Met zij als Mel C en ik als Bryan. Wat zou het goed geklonken hebben.

Het blijft mannenwerk

Spelen in een band is net als sport. Voetbal om precies te zijn. En zoals we allen weten: voetbal is mannenwerk. Net als de vuilniszakken buiten zetten op maandagochtend en de auto wassen. Mannen kijken naar voetbal om te genieten van de systemen en de techniek van de spelers. Vrouwen kijken naar voetbal om te genieten van het lekkere kontje van Marc Overmars en de mysterieuze ogen van Dani. Met andere woorden: een band is net een voetbalteam. Mannen komen voor de techniek, vrouwen voor de lekkere billen. Het is niet anders en eerlijk gezegd heb ik er weinig moeite mee. Ik ben niet seksistisch, maar vrouwen in een band is in de regel een hopeloze zaak. ‘Vrouw in de band, trammelant in de tent’ is een veelgehoord spreekwoord onder muzikanten. Ze worden ongesteld, als ze niet ongesteld worden zijn ze zwanger en ze zijn hoe dan ook geregeld chagrijnig. Met een vrouw in de band kun je het niet behoorlijk over seks hebben. Laat staan over auto’s of andere vrouwen. Het ergste is nog dat andere bandleden meestal verliefd worden op de vrouw in de band. Bijna altijd is dat de drummer. De vrouw in de band is namelijk in 99 procent van de gevallen zangeres en als drummer heb je dan natuurlijk een avondvullend optreden lang een prachtig uitzicht op het achterdeel van de dame in kwestie. Daar zit ‘m ook precies de kneep. Want waarom spelen vrouwen in een band? Om het repertoire uit te kunnen breiden. Zeggen de mannen in de band. Om meer mannelijk publiek te trekken. Zeggen de mannen in de band. Maar laten we eerlijk zijn: die zitten helemaal niet te wachten op meer mannelijk publiek. Mannelijk publiek zit namelijk alleen maar te zeuren over de gebrekkige techniek van de muzikanten. Een vrouw in de band is niets anders dan een afleidingsmanoeuvre. Een ander bekend spreekwoord is ‘Hoe korter het rokje, het beter het optreden’. Het is echt niet anders. En clichés zijn meestal waar. Ik heb een paar keer met een vrouw in de band gespeeld. Lieve meiden hoor, daar niet van. Maar zij stelen de show, pappen met iedereen aan, verbruiken de meeste consumptiebonnen en laten het sjouwen van de zware spullen aan de mannen over, die ze liefkozend ‘mijn jongens’ noemen. Als er al een kleedkamer is (want waar heb je als artiest tegenwoordig nog een kleedkamer?), nemen zij die in beslag. Ze zingen Anouk, Skunk Anansie (als het meezit) en Melissa Etheridge. En dat doen ze dan ook allemaal. Het lijkt wel op een stille revolutie. Mannen in een band zouden zich wat steviger op de voorgrond moeten zetten. Zorgen dat ze geen zangeres nodig hebben. Laten de vrouwen zelf maar een band op gaan zetten. Dan wordt het voor mannen als publiek natuurlijk wel interessant. Kunnen ze daar op kankeren. Een band met alleen maar vrouwen zet toch ook niet ineens een man als trekpleister op het podium? Nog niet gezien in ieder geval. Misschien dat het een leuk idee is voor de dames. Toevallig kan ik zelf wel een beetje zingen. Vooral voor een band met een drumster die een aantrekkelijk voordeel heeft ben ik wel te porren. Want het blijft natuurlijk mannenwerk.