Zwembroek

Afgelopen maand speelde ik met mijn band The Very 80’s op een plein in Hoorn. U was er misschien niet, maar dat doet nu niet meer ter zake. Gelukkig stond ik er niet helemaal alleen. Dj Dennis was er en twee zangers. Bandzangers, zeiden we voorheen, maar er komt tegenwoordig waarschijnlijk geen band meer aan te pas. Er zijn er veel van. Het genre is met mensen als André Hazes en René Froger misschien nog populairder geworden. Bandje met muziek in de cassetterecorder, microfoon in de hand en meezingen maar. Cd’tje, minidiscje, mp3’tje, wat dan ook: het principe is hetzelfde gebleven. Wat is veranderd is dat deze zangers (en –essen) vroeger werden verbannen naar louche buurthuizen en besloten feesten, maar tegenwoordig treden ze veel in het openbaar op. Dus ook op een plein in Hoorn. We hadden een openingetje verzorgd en zanger Brian Broersen stond al te trappelen. Ik herkende hem eerst niet eens: hij zag er uit als een gewone jongen en dat was ie hoogstwaarschijnlijk ook. Gewoon een jongen uit Grootebroek. Niks mis mee. Ik schudde zijn hand en wenste hem succes. Niet dat ik van zijn repertoire houd, maar dat wist ik al van tevoren. Brian heeft de pech dat hij niet in Volendam is geboren, hoewel daar –zie George Baker, die ook gewoon uit Hoorn komt maar de wereld tegenwoordig iets anders wil laten geloven- wel een mouw aan te passen valt. Jammer ook dat Brian nog niet voor een nietszeggende reality soap of een bus- of boottochtje door Spanje is gevraagd. Of voor een commercial waarbij hij in een kanariegele zwembroek over een warm strand paradeert. Maar misschien juist wel daarom kon ik begrip opbrengen voor Brian. Hij zong en hij zong goed. Waarschijnlijk beter dan de gemiddelde bandzanger in Nederland en ja, laat ik maar eerlijk zijn, misschien zelfs wel beter dan ik. Na zijn optreden voor een matig gevuld pleintje reed zijn vriendin de auto voor. Brian verhuisde een kinderwagen naar de achterbak, stapte in, zwaaide nog even en vertrok. Een uur later arriveerde een landelijk bekende zanger in een auto met geblindeerde ramen. Ik kon me eigenlijk geen origineel nummer van hem voor de geest halen, maar dat maakte kennelijk niet uit. Het plein was inmiddels redelijk volgestroomd met mensen die maar één doel hadden. Eerst even luisteren en daarna en masse op de foto met Dries. Dries Roelvink. Bekend geworden door, inderdaad, een reality soap en een commercial met een knalgele zwembroek. Dries stapte uit, schoof glimlachend op het podium mijn biertje aan de kant, liet zijn strakgesneden overhemd goed uitkomen en zong. Niet dat ik van zijn repertoire houd, maar dat wist ik al van tevoren. Ieder zijn meug. Dries zong misschien niet eens briljant, maar zijn roem was hem toch al vooruit gesneld. Na afloop ging hij uitgebreid met iedereen, jong en oud maar vooral oud, op de foto en stapte daarna in zijn auto. Geen kinderwagen te bekennen. Hoewel The Very 80’s nog gingen spelen, stroomde het plein bijkans leeg. Misschien wordt het toch eens tijd voor een gele zwembroek.