Ja, ik ben met hem opgegroeid. Ik bedoel dat hij niet bij mij in de buurt woonde, maar zoals Elvis de jaren vijftig bepaalde, The Beatles de jaren zestig en Abba de jaren zeventig, zo bepaalde Michael Jackson de jaren tachtig. Natuurlijk was ik geen fan, dat was niemand. Degenen die er wel ronduit voor uit durfden te komen, werden als losers genegeerd. Intussen dansten we wel met z’n allen op zijn Don’t Stop Till You Get Enough en bewonderden zijn flirt met rock in Beat It en Dirty Diana. Maar Michael is dood en ik voel me ineens jaren ouder.
Nu kwam ik als ranke jongeling toch al niet veel in discotheken. Ik weet niet waarom, maar misschien was het omdat Michael Jackson er vaker werd gedraaid dan mijn favoriete band Talk Talk. Maar door de videoclips –door Michael tot kunstvorm an sich verheven- kon je er niet omheen. Iedereen imiteerde zijn danspasjes en bewegingen. Ik geef grif toe dat ik in het bruine café dat ik vaak bezocht en waar Talk Talk overigens evenmin werd gedraaid, ooit indruk probeerde te maken op een meisje dat ik wel heel erg aardig vond. Ze had maar één minpunt. Ze was fan van Michael. Ik zag desalniettemin mijn kans schoon, draaide soepel om mijn as en greep, terwijl ik haar recht in de ogen keek, vol in mijn eigen kruis. Vijf seconden later realiseerde ik me dat ik het thuis, in de slaapkamer voor de spiegel, had moeten oefenen. Ik kromp ineen van de pijn. Terstond kreeg ik meer respect voor Michael, maar het mocht niet meer baten. Zwijgend stond mijn droomprinses op en moonwalkte het café uit. Met haar witte handschoentje zwaaide ze nog naar me. De vernedering was compleet. Verdomde Jackson.
Ergens waren rockers als ik blij dat Michael’s invloed na de jaren tachtig afnam. Hij omringde zich liever met aapjes en kinderen dan met muzikanten van enig kaliber. Het leek wel alsof hij een omgekeerd leven leidde. Vanaf zijn geboorte leek hij wel invloed op de muziek te hebben en als klein jochie brak hij de harten van velen over de hele wereld. Toen was hij volwassen. Tegen de tijd dat hij veertig was, werd hij kind. Een rijk kind, dat winkels leeg kocht, met kinderen speelde en een eigen speeltuin had. En als Michael met z’n voeten stampte, mocht hij eten wat hij wilde. Anderzijds was het jammer dat Michael Jackson nooit meer zo groot en goed werd als in de jaren tachtig. Maar dat kun je van kinderen misschien ook niet verwachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten